Zanim spróbujemy odpowiedzieć sobie na pytanie, co znaczy w medycynie estetycznej określenie „wypełniacz idealny”, warto wspomnieć definicję reologii, która pomoże nam przybliżyć odpowiedź na nasze pytanie.. Reologia, to nauka zajmująca się deformacjami (odkształceniami) i płynięciem substancji. Wspomnianym odkształceniom ulegają zarówno ciała stałe, jak i ciecze. Reologia koncentruje się na ruchu cząsteczek ciała względem siebie.
Jeżeli weźmiemy pod uwagę chemiczno-fizyczną strukturę wypełniacza, szybko dojdziemy do wniosku, że jest ona ściśle związana z właściwościami reologicznymi, co dość wydatnie przekłada się na jego zastosowanie w medycynie estetycznej. Mówiąc wprost: określa jego skuteczność i działanie zarówno podczas podawania pacjentowi jak i oceny efektu końcowego zabiegu.
Ważną cechą „wypełniacza idealnego” jest jego zdolność do odkształcania się.
Jednak zdolność odkształcania się powinna mieć również charakter odwracalny. Wypełniacz powinien mieć zdolność do powrotu do stanu pierwotnego, czyli stanu sprzed zadziałania nań sił takich jak skurcz mięśni lub grawitacja.
Miara oporów jakie substancja stawia podczas przepływu, czyli – mówiąc prościej – lepkość wypełniacza, jest równie ważną jego cechą. To właśnie dzięki odpowiedniej lepkości wypełniacz pozostaje w miejscu podania i nie migruje.
Wypełniacze wysokosprężyste charakteryzuje większa odporność na naprężenie skóry, dlatego najczęściej stosowane są do korekcji głębokich zmarszczek lub okolic o silnej mimice.
Idealny wypełniacz powinien więc wykazywać nie tylko dobry profil bezpieczeństwa i skuteczność, ale również być stosunkowo trwały, biokompatybilny, nieimmunogenny, łatwy w podaniu i – co równie ważne – łatwy do usunięcia.
Polianionowy biopolisacharyd z klasy glikozaminoglikanów czyli popularny kwas hialuronowy charakteryzuje się unikalnymi właściwościami:
- wysoką lepko-sprężystością,
- zdolnością do mukoadhezji (przylegania do błony śluzowej),
- biokompatybilnością – (rodzaj biozgodności), co oznacza że może prawidłowo funkcjonować w organizmie (nie jest toksyczny, nie ma wpływu na układ immunologiczny, nie wywołuje hemolizy),
- biodegradowalnością – po wprowadzeniu do tkanki podlega rozpadowi (biodegradacji) w określonym czasie,
- higroskopijnością – wpływa na wyższe uwodnienie i zwiększa objętość tkanek,
- może także stanowić strukturalną podporę dla skóry.
